Station eleven
چندی پیش در یکی از شبکه های اجتماعی با تعریف و تمجید هایی از مینی سریال station eleven روبرو شدم. فیلمی که در IMDB امتیاز 7.6/10 را اخذ کرده است و در Rotten tomatoes نیز امتیاز بالای 98% را از آن خود کرده است. همه ی این تعابیر منجر شد تا به همراه یکی از دوستان به تماشای این فیلم بپردازیم.
فیلم مذکور را می توان در دسته ی فیلم های آخرالزمانی دسته بندی کرد. داستان فیلم بدان گونه است که یک بیماری ویروسی تنفسی با ایجاد پاندمی باعث مرگ عده ی کثیری از جامعه ی جهانی می شود و عده ی قلیل بازماندگان پس از فاجعه به سختی سعی در زنده ماندن دارند. فیلم از ابتدا تا انتهای خود فضایی غبارآلود دارد و به تعبیر دوست عزیزمان ع.ع در این فیلم فرد نمی فهمد که به دنبال چه می گردد. قسمت های مختلف فیلم اغلب اتصال دقیقی به یکدیگر ندارند و به داستان مجزای افراد مختلف می پردازند. در انتهای فیلم نیز داستانی که بیننده در طول سریال مفهوم آن را در نیافته است به سبک سریال های ایرانی (به خیر و خوشی و با مواجهه افرادی که به دیبال یکدیگر می گردند) به پایان می رسد.
در مجموع دیدن این فیلم را تنها به انسان های بیکاری که نه عملی برای انجام دارند و نه هدفی برای حصول می توان توصیه کرد.
پ. ن. نکته ی دیگری که در متن بدان پرداخته نشد آن است که شبکه ی HBO نیز به مرض NETFLIX و Amazon دچار شده است و با قوت LGQBT را به تصویر کشیده است و به شکل اغراق شده ای از شخصیت های سیاه پوست استفاده کرده است.
