مساجد کهنه

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید در ابتدای امر با خواندن عنوان مطلب گمان کنید موضوع این نوشته مساجد کهن و قدیمی شهر ها هستند. اما باید بگویم سخت در اشتباهید. به نظر این حقیر سن یک بنا تنها یک عدد است ولاغیر. آنچیزی که کهنگی و یا تازگی یک مکان، یک وسیله و ... را تعیین می کند نوع رفتار و ویژگی های افرادی است که از آن ها استفاده می کنند. در واقع این مطلب به اغلب مساجد موجود اشاره دارد و در این زمینه تفاوتی بین مساجد قدیمی و تازه ساز وجود ندارد. 

در کمال تاسف در سال های اخیر به صورت کلی شاهد کاهش جمعیت مراجعین به مساجد و از آن مهمتر کاهش مراجعه ی جوانان و نوجوانان به این اماکن مقدس هستیم. امری که شاید به ظاهر چندان اهمیتی نداشته باشد ولی زنگ خطر جدی را به صدا در آورده است. چرا که با خالی شدن مساجد از جوانان، این مراکز رو به اضمحلال رفته و از آن سو جوانان نیز با محروم شدن از معنویات خود را به ورطه ی هلاکت خواهند کشاند.

در واقع جوانان و نوجوانانی که در گذشته در مساجد و مراکز فرهنگی - مذهبی مانند پایگاه های بسیج، حسینیه ها، مهدیه ها و ... وقت می گذراندند امروزه در پارک ها، کافه ها و گالری هایی رشد می کنند که خالی از معنویت و حتی گاهی سرشار از عرفان های کاذب و فساد و بی بند و باری اند. این امر می تواند به شدت به نسل آینده ی این سرزمین آسیب هایی جبران ناپذیر را وارد نماید.

از سوی دیگر مساجد با مرور زمان به مرگ نمازگزاران همیشگیشان از مخاطب خالی شده و به سوی تعطیلی می روند.

علل متعددی را می توان برای وقوع این شرایط در نظر گرفت. شاید به نظر شما یکی از علل اصلی آن سیاست های اشتباه معیشتی جمهوری اسلامی ایران در سال های اخیر باشد. اما باید گفت این سیاسیت های در درجات پایینی از اهمیت در لیست عوامل حادثه مذکور دارند. علت اصلی را نباید در بین مسئولین، بلکه باید در بین مردم جست و جو کرد. 

به نظر این حقیر مهمترین عامل این بی میلی، بی سلیقگی ها و بدرفتاری های برخی عزیزان متولی و امین مراکز مذهبی از جمله مساجد در برخورد با جوانان است. حتی این رفتار های ناشایست را در برخی مخاطبین مسن نیز می توان دید که گمان می کنند مرکز مذکور ارث پدریشان است و از عالم و آدم طلب کارند. بی توجهی سیاست گذاران حوزه فرهنگ و ادارات و سازمان های متولی از جمله اوقاف نیز در این امر موثر است ولیکن نه به اندازه ی خود مردم.

شاید وقت آن رسیده است که انقلابی کوچک در شیوه ی مدیریت فرهنگی خرد در سطح کشور از جمله در مراکز دینی مذهبی و فرهنگی ایجاد شود تا از پیشرفت این فاجعه جلوگیری شود.

واکسن کرونا ایرانی

در طی روز های گذشته و از زمان آغاز فاز ۱ تست انسانی واکسن کرونا ی ایرانی شاهد انواع تیکه ها و ایرادات بنی اسراییلی بوده ایم.
از اینکه چگونه ما توان تولید واکسن آنفلوآنزا را نداریم ولی واکسن کرونا می سازیم تا اینکه چگونه واکسن را از روی لباس تزریق کرده اند و یا اینکه این واکسن اصلا آب مقطر بوده است.
جالب اینجاست که عمده ی این انتقادات از جانب افرادی مطرح می شود که بسیاری از آن ها متخصصان و تحصیل کرده های رشته های مختلف غیر از علوم پزشکی اند و این خود می تواند دلیلی باشد بر بیان اینگونه انتقادات غیر تخصصی.
این افراد همان دوستانی هستند که همواره به مداخله ی افراد غیر متخصص در امور مختلف اعتراض دارند (که البته بنده هم شخصا با این امر مشکل دارم) اما وقتی به چنین شرایطی می رسیم با استناد به چند شبهه ی بی پایه ای که توسط افراد درگیر خود تحقیری و چه بسا چند رسانه ی آن ور آبی مطرح می شود تمام تلاش های محققان سرزمینمان را زیر سوال می برند.
البته بنده تمام اخبار رسیده از مراجع دولتی و غیر دولتی داخلی در باره ی واکسن کرونا و به طور کلی وضعیت پاندمی موجود را تایید و یا رد نمی کنم ولی این را می دانم که هر فردی با کمترین سواد در زمینه ی دارویی و پزشکی می داند برای رد عملکرد عزیزان تولید کننده واکسن هیچ یک از این استنادات مطرح شده قابل پذیرش نیست و تنها چیزی که می تواند نتیجه را مشخص کند زمان است.
پس بیایید با امید و آرامش و عدم نشر مهملات یاری دهنده ی متخصصان کشورمان باشیم و برای موفقیت آن ها از درگاه حق تعالی طلب یاری نماییم.