حکایت 50 ثانیه
دوستان عزیزی که دانشجوی دانشگاه های علوم پزشکی کشور هستند بی شک از جریان 50 ثانیه اطلاع دارند.
چندی پیش وزارت معظم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی که گویا تازه به خاطر آورده بود در دوره ی شیوع کرونا علاوه بر مدیریت بیماری و بحث های بهداشتی و درمانی رسالت دیگری نیز دارد (یعنی رسالت آموزشی) بخش نامه ای را به منظور ساماندهی امتحانات پایان ترم جاری به دانشگاه ها ابلاغ کرد.
در این بخش نامه ذکر شده بود که تمام سوالات باید حداکثر 50 ثانیه زمان داشته باشند و پس از 50 ثانیه از روی سوال رد شوند. البته از حق نگذریم که گفته شده بود اساتید نیز موظف اند سوالات را به گونه ای طراحی کنند که در طی 50 ثانیه بتوان به آن ها پاسخ داد. اما گویا وزارت این را نمی داند که دانشگاه ها تنها زورشان به سر دانشجو می رسد و اساتید همچنان به رویه ی سابق خواهند رفت و هیچ ساختار کنترلی نیز برای آن ها وجود ندارد.
در حقیقت چه وزارت و چه اساتید و چه معاونت آموزشی دانشگاه ها بجای آن که به ریشه یابی علل تقلب دانشجویان بپردازند و سعی در بر طرف کردن زمینه های تقلب را در دستور کار خود قرار دهند، تمام تلاش خود را می کنند تا گرفتن نمره ی بالا با وجود تقلب را مهار کنند. در حقیقت تنها هدف دانشگاه و وزارت کاهش نمره های دانشجویان است. بدون توجه به اینکه در طی این فرایند دانشجویانی که تقلب نمی کنند فدا می شوند و آسیب می بینند و چه بسیار افرادی که با وجود عدم تمایل به تقلب در این شرایط جدید که کار را بسیار سخت کرده است ناچار به تقلب می شوند تا بتوانند درس را قبول شوند و نه آنکه به دنبال نمره ی بالایی باشند.
به هرکس که بگویید در آزمون های دانشگاه های ایران بر روی هر سوال تنها 50 ثانیه می توان فکر کرد، امکان بازگشت به سوالات پیشین وجود ندارد، اساتید به شکل غیر قابل کنترلی سطح سوالات را بالا برده اند و از همه بدتر آنکه سوالات همگی تستی هستند به ریشتان می خندد و البته دلیل گرفتاری کشور به مشکلات کنونی و بی سوادی ها و کار های غیر کارشناسی را می فهمد.
حال تمام موارد بالا را در کنار کیفیت غیر قابل توصیف آموزش مجازی بگذارید.
به نظرم اگر وزارت خود را در برابر دانشجویان نیز مسئول بداند و اندکی هم بر فعالیت های اساتید نظارت داشته باشد خالی از لطف نیست.
البته اگر واقعا در آن وزارت خانه آموزش هم اهمیت دارد...