مرثیه ای برای رویای استعداد های درخشان!!!
چندی پیش مستندی به نام "مرثیه ای برای یک رویا" را که در قسمت فوق پوستر آن را قرار داده ام را دیدم؛
حقیقتا با دیدن این مستند به شدت متاثر شدم و در کنار مرور خاطرات دوران دانش آموزی حسرت شدیدی بر دلم نقش بست.
ورود ما به سمپاد همزمان با ترک سمپاد (یا بهتر است بگویم ترک اجباری سمپاد) توسط دکتر اژه ای و تغییر وضعیت این نهاد مهم از یک سازمان دولتی مجزا به معاونت وزارت آموزش و پرورش بود.
در آن سال ها همچنان آثار و بقایای مدیریت سی و اندی ساله ی دکتر اژه ای دیده می شد و همچنان برنامه های پژوهشی تا حدودی در جریان بودند.
اما این رویه به مرور زمان رو به افول گذاشت به گونه ای که در سرزدن های گاه و بی گاهم به مدرسه ی قدیمی خود که همواره خود را مدیون آن و مدیون مسئولین آن زمانش می دانم زوال فعالیت های اصیل علمی و پژوهشی را به چشم می بینم.
در این سال ها نتایج کنکور چندان تغییری نداشته اما حضور بچه ها در عرصه های مختلف پژوهشی کاهش یافته و فعالیت های خلاقانه تقریبا دیگر بهایی ندارند.
در حقیقت از سمپاد جز جنازه ای بی روح و بی جان که مانند مدارس غیردولتی کنکوری تنها یک دغدغه ی غلط را ترویج می دهد چیز دیگری باقی نمانده است و با سوء مدیریت های چند سال اخیر (به شک ویژه دو سال گذشته) این روند همچنان ادامه دارد.
با آرزوی روزی که این کابوس به پایان برسد و باز هم شاهد بالندگی و شکوفایی سازمان ملی پرورش استعداد های درخشان (سمپاد) در قالب یک سازمان قدرتمند باشیم.