نوستالژی از نوع قرآنی

مدتی پیش برای اقامه ی نماز مغرب و عشا به مسجدی در نزدیکی منزل رفته بودم. در این مسجد نیز به رسم بسیاری از مساجد پس از اقامه ی نماز یک صفحه از قرآن مجید قرائت می شود و پس از آن ترجمه ی آن نیز خوانده می شود. در ابتدای امر باید این نکته را بگویم که ابتکار صورت گرفته در زمینه ی گسترش این طرح تحت عنوان  «طرح تلاوت نور» از سوی سازمان اوقاف و امور خیریه یکی از بهترین کار های آن مجموعه بوده و هست و امیدوارم طرح هایی از این دست بیشتر و بهتر ارائه و اجرا شوند. چرا که تغییر در عرصه ی فرهنگ به صورت اندک اندک و در طی زمانی طولانی ایجاد می شود و نه به یک باره و با چند همایش. 

بهتر است از این جزئیات بگذریم و به اصل موضوع نوستالژیک بپردازیم، چرا که در این باب سخن بسیار باید راند. در حین قرائت قرآن که توسط آقای مسنی در حال انجام بود به صورت ناخواسته به دوران کودکی خود بازگشتم. دورانی پر از نشاط و سرزندگی. دوره ای که در آن مردمان این سرزمین اعتقادی راسخ به خداوند منان داشتند و شاید مهمترین دلیل آن وجود پدربزرگ ها و مادربزرگ هایی بودند که به صورتی کاملا خالصانه ایمان و توکل خود را بروز می دادند. در آن دوران رسم زیبایی وجود داشت که در آن خانم های محل - که اغلب از همان مادربزرگ ها بودند - به نوبت در منزلی جمع می شدند و به قرائت قرآن می پرداختند. نکته ی جالب اینجا بود که موقع تلاوت از یک دیگر غلط می گرفتند و از آن جالب تر آن بود که در بیش از 60% مواقع فرد در حال قرائت و فرد ایراد گیرنده به این نتیجه می رسیدند که قرآن هایشان متفاوت نوشته شده اند و احتمالا این ناشی از تفاوت در قرائت های قرآن است :))))

با وجود ایراداتی که در قرائت آن خانم ها وجود داشت و حتی با وجود برخی غیبت هایی که در حین جلسه انجام می شد باید گفت که آن جلسات مایه ی برکت و رحمت در زندگی ما بودند. 

ای کاش می شد به گذشته بازگشت...

البته خود نیز می دانم که بازگشت به گذشته ناممکن است اما بدون شک می توان گذشته را به حال آورد. بیایید با همتی آهنین چنین سنت هایی را احیا کنیم.

باشد که رستگار شویم...

افتتاح اوّلین داروخانه ی رباتیک و حواشی آن

چند روزی است که اوّلین داروخانه ی رباتیک کشور که از سال 1393 در حال ساخت بود  در شهر ارومیه افتتاح شده است.

این سامانه همه ی کار های داروخانه از تحویل نسخه تا تحویل دارو و دریافت هزینه را به صورت خودکار انجام می دهد.

گذشته از بحث فنی،مساله ای که از زمان اعلام خبر افتتاح این داروخانه تا به حال در بین دانشجویان داروسازی مطرح شده مساله ی جایگزین شدن داروساز ها به وسیله ی این سامانه در آینده ای نچندان دور است که ما در ذیل به آن خواهیم پرداخت.

متاسفانه در کشور ما رشته ی داروسازی در حکم یک دوره ی طولانی مدت آموزشی برای اخذ مجوّز ایجاد داروخانه است.

در حقیقت دانشجویان داروسازی با وجود مطالعه ی درس هایی به مراتب بیشتر و سخت تر از دانشجویان پزشکی و دندان و حتی بعضی از دانشجویان مهندسی است در نهایت تبدیل به مغازه دارانی می شوند که درس های سنگین مطالعه شده توسّط آن ها مثل فارماسیوتیکس،فارماکولوژی و ... دیگر هیچ کاربردی برای آن ها نخواهد داشت.

با افتتاح این داروخانه دانشجویان نصبت به آینده ی خود دچار اضطراب و نگرانی شده اند.

حالی اینکه این اضطراب مساله ای کاملا بی مورد است.چرا که در واقعیّت رسالت داروساز ها مساله ای دیگر است.

در حقیقت داروساز ها یکی از مهمترین اجزای سیتسم درمان می باشند و اهمیّت آن ها هم ارز پزشکان است.

چرا که در نظام درمان جهانی پزشکان تنها وظیفه ی تشخیص بیماری را دارند و این وظیفه ی داروسازهای بالینی است که تعیین کنند از چه دارویی و با چه دوز و شیوه ای استفاده شود.در حالی که در کشور ما این گونه نیست و ما داروساز ها را به یک نسخه پیچ تقلیل درجه داده ایم.

نتیجه ی این امر را نیز به راحتی در اشتباهات فاحش دارویی که ناشی از کمبود علم داروشناسی در بین پزشکان است مشاهده کرد.

از سوی دیگر صنایع داروسازی کشور ما به شدت ضعیف عمل کرده اند که در نتیجه ی آن ما شاهد کمبود دارو در سطح وسیع به واسطه ی تحریم های اعمال شده هستیم.

حال آن که ما تعداد قابل توجّهی از متخصّصین داروسازی در شاخه های گوناگون را داریم که توانایی آن را دارند که کشور را در بسیاری از زمینه ها خودکفا کنند.

امّیدواریم که انشا الله رویکرد نظام درمانی و نظام آموزشی نصبت به این رشته نیز تغییر کند تا هم کیفیت درمان افزایش یابد و هم دانشجویان داروسازی دیگر دغدغه های کودکانه ی اینچنینی نداشته باشند.