تهاجم فرهنگی به سبک ایرانی

بسم الله الرحمن الرحیم

تهاجم فرهنگی به سبک ایرانی 

 سلام فرمانده 
سلامتی نسل غیور جا مانده
سلام فرمانده 
سید علی دهه نودی هاشو فراخوانده

 

یقیناً در طی یک ماه گذشته بارها و بارها این نوا را شنیده اید؛ از صدا و سیمای رسمی کشور گرفته، تا اینستاگرام و تلگرام و توییتر و حتی در سطح شهر. و آن هم نه فقط از افراد مذهبی یا انقلابی، بلکه تمام اقشار جامعه درحال همخوانی این نوا هستند. از کسبه و بازاری ها گرفته (که برخی از آنها دقایقی پس از زمزمه آن با گرفتن لیست جدید قیمت ها از سر تا پای نظام را به فحش می کشند) تا معلم، راننده، نگهبان و...
سلام فرمانده در این چند وقته به مصداق بارز یک Megahit تبدیل شده است و همه کس را درگیر خود کرده است و این پایان ماجرا نیست؛ 
با اندکی جستجو در اینترنت به راحتی می توانید نسخه عربی و اردوی سرود را نیز پیدا کنید و همچنین اجرا های گوناگون آن در کشورهای مختلف آسیایی، آفریقایی و حتی تک اجراهایی که در کشورهای اروپایی برگزار شده است را ببینید. 
شاید بگویید گسترش و وسعت این سرود به واسطه تبلیغات رسانه های حکومتی است، اما با اندکی انصاف خواهید دید که مسئله ورتی  این حرف هاست. در واقع سرود از بین مردم به جوشش در آمده است. 
سلام فرمانده با تمام ایرادی که بدان وارد است، یک مفهوم والا و ارزشمند را جار می زند، به گونه ای که تمام افرادی که به آن مفهوم (حتی به نوع تخفیف حدت یافته آن معتقدند) خواه یا ناخواه با آن همراه می‌شود و آن را هم خوانی می‌کنند. به واقع باید گفت تیم جوان تهیه این آهنگ کاری را انجام دادند که فراتر از انتظار هرکس بود و ارزش این یک کار آنها چه بسا بیش از ۵۰ سال تلاش های پرهزینه و پر زرق و برق انجمن حجتیه یا سازمان‌ها و ارگان‌های رسمی کشور که خود را متولی امر فرهنگ و ترویج مفاهیم مهدوی و انقلابی می دانند است.
این سرود از دل مردم درآمده است و مفهوم والا و مردمی را فریاد می‌زند و از همه مهمتر یقیناً در مورد توجه صاحب اصلی اثر بوده است، چرا که دست یابی به چنین موفقیتی بدون عنایت خاصه ی صاحب سرود ممکن نیست و این از اعتقادات مسلم شیعه است که امام معصوم پاسخ سلام های ما را می دهد (حتی به تعبیر برخی علما، از این هم فراتر است و در واقه این ما هستیم که در حال پاسخگویی به سلام امام هستیم، چرا که او از ما در سلام کردن نیز پیش است)
باید امیدوار بود این سرود الگو و زمینه ای برای تکرار کارهای این‌چنینی فراهم آورد تا با تقویت دیپلماسی فرهنگی چه در سطح ملی و چه در سطح بین‌المللی روز به روز شاهد پیشرفت و اعتلای فرهنگی انقلاب اسلامی از یک سو و درهم شکستن زمینه فرهنگی تحریم و تجاوز آشکار غرب به کشورمان باشیم. یقین بدانید مقاومت کردن در برابر فشارهای ظالمان غرب و در هم شکستن آن میسور نیست، مگر آنکه ابتدا در زمینه فرهنگی پیروز شویم و این سرودها و این اعمال گامی هرچند کوچک در راه این مسیر است و با تقویت هویت ملی مذهبی (یا به تعبیر صحیح تر اُمّی) جامعه زمینه را برای عبور از بحران ها فراهم می کند.

و من الله توفیق

مساجد کهنه

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید در ابتدای امر با خواندن عنوان مطلب گمان کنید موضوع این نوشته مساجد کهن و قدیمی شهر ها هستند. اما باید بگویم سخت در اشتباهید. به نظر این حقیر سن یک بنا تنها یک عدد است ولاغیر. آنچیزی که کهنگی و یا تازگی یک مکان، یک وسیله و ... را تعیین می کند نوع رفتار و ویژگی های افرادی است که از آن ها استفاده می کنند. در واقع این مطلب به اغلب مساجد موجود اشاره دارد و در این زمینه تفاوتی بین مساجد قدیمی و تازه ساز وجود ندارد. 

در کمال تاسف در سال های اخیر به صورت کلی شاهد کاهش جمعیت مراجعین به مساجد و از آن مهمتر کاهش مراجعه ی جوانان و نوجوانان به این اماکن مقدس هستیم. امری که شاید به ظاهر چندان اهمیتی نداشته باشد ولی زنگ خطر جدی را به صدا در آورده است. چرا که با خالی شدن مساجد از جوانان، این مراکز رو به اضمحلال رفته و از آن سو جوانان نیز با محروم شدن از معنویات خود را به ورطه ی هلاکت خواهند کشاند.

در واقع جوانان و نوجوانانی که در گذشته در مساجد و مراکز فرهنگی - مذهبی مانند پایگاه های بسیج، حسینیه ها، مهدیه ها و ... وقت می گذراندند امروزه در پارک ها، کافه ها و گالری هایی رشد می کنند که خالی از معنویت و حتی گاهی سرشار از عرفان های کاذب و فساد و بی بند و باری اند. این امر می تواند به شدت به نسل آینده ی این سرزمین آسیب هایی جبران ناپذیر را وارد نماید.

از سوی دیگر مساجد با مرور زمان به مرگ نمازگزاران همیشگیشان از مخاطب خالی شده و به سوی تعطیلی می روند.

علل متعددی را می توان برای وقوع این شرایط در نظر گرفت. شاید به نظر شما یکی از علل اصلی آن سیاست های اشتباه معیشتی جمهوری اسلامی ایران در سال های اخیر باشد. اما باید گفت این سیاسیت های در درجات پایینی از اهمیت در لیست عوامل حادثه مذکور دارند. علت اصلی را نباید در بین مسئولین، بلکه باید در بین مردم جست و جو کرد. 

به نظر این حقیر مهمترین عامل این بی میلی، بی سلیقگی ها و بدرفتاری های برخی عزیزان متولی و امین مراکز مذهبی از جمله مساجد در برخورد با جوانان است. حتی این رفتار های ناشایست را در برخی مخاطبین مسن نیز می توان دید که گمان می کنند مرکز مذکور ارث پدریشان است و از عالم و آدم طلب کارند. بی توجهی سیاست گذاران حوزه فرهنگ و ادارات و سازمان های متولی از جمله اوقاف نیز در این امر موثر است ولیکن نه به اندازه ی خود مردم.

شاید وقت آن رسیده است که انقلابی کوچک در شیوه ی مدیریت فرهنگی خرد در سطح کشور از جمله در مراکز دینی مذهبی و فرهنگی ایجاد شود تا از پیشرفت این فاجعه جلوگیری شود.