«إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْءٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ»
وفات حضرت آیت الله سید عبدالله فاطمی‌نیا بار دیگر اثبات کرد که مردم همچنان دل در گروی علمایی دارند که صفا و خلوص نیت از خود نشان می دهند.
آنچه باعث نفوذ آن بزرگوار در دل ملت شده بود، نه علم فراوان، نه لهجه ی زیبا، نه منبر آتشین، بلکه تنها خلوص و صفای باطن بود.
در ادوار گذشته و اخیر همواره شاهد بروز اظهارات گوناگون پیرامون حقوق زنان در اسلام بوده ایم که مدعای آن ها حاکی از آن است که در قوائد حقوق اسلامی، حق زنان پایمال شده است و آنچنان که باید و شاید به شکل عادلانه با آن ها برخورد نشده و تبعیض های جنسیتی گوناگونی در این قواعد جاری و ساری است. برای مثال نیز به مواردی ماننده تفاوت در دیه زن و مرد و همچنین اختلاف در ارزش شهادت آن ها استناد می شود.
در متن پیش رو قصد داریم به مباحث فلسفه ی حقوق که گره گشای اصلی این معما هستند به پردازیم و از دیدگاه فلسفی به این سوال نگاه کنیم که آیا این قواعد واقعا ظالمانه اند و حاکی از تبعیض جنسیتی و یا عدالت به شکلی خاص در آن ها جاری و ساری است.
در صورت تمایل می توانید برای مطالعه ی متن کامل مطلب به ادامه ی مطلب رجوع کرده و علاوه بر این مطلب با دانلود نشریه ایران از مطالب سایر نویسندگان نیز بهره مند شوید.
